Kerstverhaaltje omdat het sneeuwt

Het was het 7e uur op vrijdag net een week voor de kerstvakantie. Nederlands is sowieso niet het favoriete vak van een 3e klas. De gemiddelde leeftijd is 15,5 dus goed oefenend in het befaamde puberen.
Wat zaten die twee jongens voor de zoveelste keer te klieren, te kinderachtig om ze serieus toe te spreken. Zo vaak was er al met hen en hun zeer goede mentor gesproken, zoveel waarschuwingen. Ik was nu ook té moe er weer een gesprek aan te gaan wijden.
'Het volgende uur zijn jullie vrij, en daarom gaan jullie een mooie tekening inkleuren. Jij krijgt dit rendier, jij deze kerstman. Dit zijn 12 stiften met bijpassende doppen die netjes in een mapje zitten. Die stiften komen dus ook zo terug. De tekening kleuren jullie exact binnen de lijntjes in. Als ze klaar zijn zet je je naam eronder en hangen jullie ze in de klas op. Jullie hebben hiervoor één uur.’

Chagrijnig is een bescheiden woord om hun gezichtsuitdrukking te beschrijven.

Het smartboard had kuren. Na afloop van de les kwam de systeembeheerder, ook hun mentor toevalligerwijs. Hij had de jongens in de hal zien zitten. Hij zag mijn vermoeide gezicht. Hij fikste het smartboard, deed de deur dicht en zei dat hij het ging testen ‘ik zoek even wat op’. Op het hele grote smartboard kwam toen het volgende nummer:

https://www.youtube.com/watch?v=zok-lMtUr18

En toen kwamen de jongens hun tekeningen en de stiften terugbrengen. Het refrein was net bezig. Ze keken naar het scherm, naar hun mentor, weer naar het scherm, naar mij. Die gezichten! Ze overhandigden hun keurig ingekleurde tekeningen en de complete set stiften en verlieten het lokaal, de deur achter zich sluitend. Je kon me ópvegen. Zo ging ik vrolijk fietsend naar huis.

De tekeningen had ik nog wel even opgehangen.