Philippine Hohage

Eind september vorig jaar stond er plots een schilderskeet in de straat. Aan de linkerkant van het appartementencomplex werd een steiger opgebouwd. Opgewekte jongemannen in helder witte schilderskleding liepen vrolijk keuvelend met elkaar en met bewoners rond. Ze hadden dan ook prachtige werktijden: ’s morgens rond 7.45 aankomen, half uurtje koffiedrinken, wat werken, koffiepauze, na weer wat gedaan te hebben een lunchpauze van een uur, en om 15.00 was het weer rustig in de straat. ‘Wat is de planning?’ We zijn echt wel begin januari klaar, sprak de voorman wat onverstaanbaar. Zijn voormalige hazenlip had tot een articulatiestoring geleid. Bij zacht praten was dat wat lastig. Hij loste dat adequaat op door schreeuwend met zijn maten te communiceren. Gezien de lange pauzes was het niet zo hinderlijk. Dat werd het wel toen bleek dat het project langer zou duren. Er bleek veel houtrot in meer dan de helft van kozijnen te zitten. Die al waren geschuurd, gegrond en afgelakt. Er verschee

Het was het 7e uur op vrijdag net een week voor de kerstvakantie. Nederlands is sowieso niet het favoriete vak van een 3e klas. De gemiddelde leeftijd is 15,5 dus goed oefenend in het befaamde puberen. Wat zaten die twee jongens voor de zoveelste keer te klieren, te kinderachtig om ze serieus toe te spreken. Zo vaak was er al met hen en hun zeer goede mentor gesproken, zoveel waarschuwingen. Ik was nu ook té moe er weer een gesprek aan te gaan wijden. 'Het volgende uur zijn jullie vrij, en daarom gaan jullie een mooie tekening inkleuren. Jij krijgt dit rendier, jij deze kerstman. Dit zijn 12 stiften met bijpassende doppen die netjes in een mapje zitten. Die stiften komen dus ook zo terug. De tekening kleuren jullie exact binnen de lijntjes in. Als ze klaar zijn zet je je naam eronder en hangen jullie ze in de klas op. Jullie hebben hiervoor één uur.’ Chagrijnig is een bescheiden woord om hun gezichtsuitdrukking te beschrijven. Het smartboard had kuren. Na afloop van de les kwa

  Je kent het. Uit het glaasje op de toonbank pak je zo’n prachtig uitziend eitje, vanwege de mooie verpakking. Je haalt het folie eraf, en eigenlijk zie je dan al aan de kleur van het choco-eitje dat je denkt: nah nee. Beleefdheidshalve doe je het uitgepelde eiding in je mond. Dan is het afrekenen van start gegaan. Dilemma! Je zit met een bak gorigheid op je tong waardoor je niets meer kan zeggen. Waar is de prullenbak? Heb ik nog een tissue in m'n zak? Nee! Je moet afrekenen, antwoorden op zegeltjesvragen, je mond zit vol met iets wat een kruising is tussen duopenotti en nog iets wat daarop lijkt, beide allang over de uiterste houdbaarheidsdatum. Een hoestbui faken? Non-verbaal laten weten dat je je pinpas niet kan vinden? Dóórslikken? Programma Spuiten & Slikken bestaat niet meer, anders zouden die raad hebben geweten. Neem voortaan de eikiezer erbij. Je staat bij het vriendelijke eiglas, vol met al die gekleurde eitjes, en je haalt je gelamineerde eikiezer erbij. Rust