Foute decolletés

Eind september vorig jaar stond er plots een schilderskeet in de straat. Aan de linkerkant van het appartementencomplex werd een steiger opgebouwd. Opgewekte jongemannen in helder witte schilderskleding liepen vrolijk keuvelend met elkaar en met bewoners rond. Ze hadden dan ook prachtige werktijden: ’s morgens rond 7.45 aankomen, half uurtje koffiedrinken, wat werken, koffiepauze, na weer wat gedaan te hebben een lunchpauze van een uur, en om 15.00 was het weer rustig in de straat.

‘Wat is de planning?’ We zijn echt wel begin januari klaar, sprak de voorman wat onverstaanbaar. Zijn voormalige hazenlip had tot een articulatiestoring geleid. Bij zacht praten was dat wat lastig. Hij loste dat adequaat op door schreeuwend met zijn maten te communiceren. Gezien de lange pauzes was het niet zo hinderlijk. Dat werd het wel toen bleek dat het project langer zou duren. Er bleek veel houtrot in meer dan de helft van kozijnen te zitten. Die al waren geschuurd, gegrond en afgelakt.

Er verscheen naast de schilders een andere ploeg: de timmermannen. Het werd steeds drukker op straat, aan de voorkant van de woningen, aan de achterkant. Koffiebekers, plastic flessen, sigarettenpeuken en –pakjes, afplakband, schuurpapier, straat en stoep lagen bezaaid. Het schilderwerk ging steeds sneller. De kwaliteit ervan nam drastisch af. Verf op vensterglas, op de grond, op regenpijpen, moeilijk bereikbare plekken werden overgeslagen. De kwaliteit van de kleding nam gelijkelijk af. Steeds smerigere broeken, decolletés op een plaats waar geen decolleté hoort te zijn. De schreeuwcommunicatie werd luider en luider. Het was onmogelijk om thuis te werken toen ze op de terrassen bezig waren. Mijn buurvrouw vroeg wanhopig wanneer ze teruggingen naar de inrichting.

De maat was vol. Alle krediet die ze hadden bij bewoners was verspeeld. Na vele klachten kwamen er blijkbaar stevige waarschuwingen. Nu begonnen ze om exact 7.30 te werken. De enige pauze was een half uur tussen de middag. De gezichten werden chagrijniger. Vuile blikken kregen bewoners als ze zo’n fout decolleté passeerden. Wat hadden de kladderaars de pest erin.

Buurvrouw en ik waren wat blij toen donderdagochtend de steiger achter ons terras na 3 maanden eindelijk werd weggehaald.  Donderdagmiddag bleek het trappenhuis volgebouwd te zijn, met die steiger. Geen doorkomen aan. De avondklok was voor ons drastisch vervroegd naar 14.30.

Ik belde naar het vastgoedbedrijf. Daar kreeg ik de baas aan de telefoon. Hem vroeg ik of de obstructie die dag weggehaald werd. Dat kon niet meer, zijn werknemers waren al naar huis. ‘Hoe bent u aan deze 2-celligen gekomen?’ Hij vroeg uitleg. ‘2-Celligen zijn nog zonder grote schade te aborteren.’

De volgende dag was de steiger vroeg in de ochtend weg. Het schilderwerk is nu halverwege.

De woningnood in Den Haag en andere grote steden is groot. Het surplus wijkt uit naar de randgemeenten zoals Leidschendam. Geen nood:

Barricaderen kan je leren!